Jako że, bezrobocie zmusza państwo do zapewnienia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa socjalnego osobom pozbawionym pracy, ważna staje się definicja bezrobotnego określona ustawowo, która w Polsce na początku lat dziewięćdziesiątych ulegała częstym zmianom. Pierwszym aktem prawnym regulującym w Polsce kwestie związane z bezrobociem była Ustawa o zatrudnieniu z 29 grudnia 1989 roku, zgodnie z którą: „Bezrobotny – oznacza osobę zdolną do pracy i gotową do jej podjęcia w ramach stosunku pracy, pozostającą bez pracy i zarejestrowaną we właściwym dla miejsca zamieszkania organie zatrudnienia, stopnia podstawowego, jeżeli:

a)   nie pobiera emerytury,

b)  nie jest właścicielem lub posiadaczem (samoistnym lub zależnym) gospodarstwa rolnego,

c)   nie prowadzi działalności gospodarczej lub nie podlega ubezpieczeniu społecznemu z innego tytułu”[1].