Jako że, bezrobocie zmusza państwo do zapewnienia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa socjalnego osobom pozbawionym pracy, ważna staje się definicja bezrobotnego określona ustawowo, która w Polsce na początku lat dziewięćdziesiątych ulegała częstym zmianom. Pierwszym aktem prawnym regulującym w Polsce kwestie związane z bezrobociem była Ustawa o zatrudnieniu z 29 grudnia 1989 roku, zgodnie z którą: „Bezrobotny – oznacza osobę zdolną do pracy i gotową do jej podjęcia w ramach stosunku pracy, pozostającą bez pracy i zarejestrowaną we właściwym dla miejsca zamieszkania organie zatrudnienia, stopnia podstawowego, jeżeli:
a) nie pobiera emerytury,
b) nie jest właścicielem lub posiadaczem (samoistnym lub zależnym) gospodarstwa rolnego,
c) nie prowadzi działalności gospodarczej lub nie podlega ubezpieczeniu społecznemu z innego tytułu”[1].
[1] Ustawa o zatrudnieniu z dn. 29 grudnia 1989 r. (Dz. U. Nr 75 poz. 446)